bakkaldan eve kadar taşıyamazdım da ayağıma düşüreceğim diye korkardı annem. boyum kadardı neredeyse, kilom ondan 3-5 fazla sadece...sofraya konurdu, açılmasını dört gözle beklerdim. o zamanki 1 litre, her nasılsa şimdikinden fazla olmalıydı ki, içerdim içerdim bitiremezdim. o kadar lezzetliydi ki, o olsa günlerce yemeye içmeye ihtiyaç duymam gibi gelirdi.
doğum gününde, yılbaşında delicesine bir heyecan yaratan, o zamanlarda çekilen tüm özel gün fotoğaflarında baş köşede yerini alan nadide aksesuardı.
büyüdüm, sonra anılarıma gömüldüğümde hep aklıma ilk gelenlerden oldu. tüm anılarımda adı bi kez geçen...
"...
umutsuz olduğum günler doğum günüme yakınsa doğum günü uğursuzluğuna bağlarım her şeyi. "yine berbat geçecek" derim önce, sonra da "zaten sevmem, anlamsız bulurum" gibi cümlelerin arkasına sığınırım. oysa ben de birileri yüzümü güldürsün, şaşırtsın, beni bu umutsuzluktan kurtarsın isterim... olmaz...
en son 6 yaşıma girerken en içten ve gerçek halimle, bir doğum günümde gülümsediğimi hatırlıyorum. ev tıklım tıkıştı. nasıl organize edildi bilmiyorum ama mahallenin tüm çocukları toplanmıştı, herkes kendi oyuncaklarının arasından bi şeyler seçip getirmişti. abim biriktirdiği harçlıklarından plastik, mavi gözlü bi bebek almıştı. annem bir sürü yemek yapmıştı, bi de kırık bisküvilerden yaptığı kakaolu pastadan... koca bi şişe koka kola alınmıştı. sonra babam gelmişti, elinde bir paketle. nasıl sevinmiştim... sarılmıştım babama, sarılmıştım... hediye neydi hatırlamıyorum, sadece babama sımsıkı sarılmıştım. bi de o koku işte, sonrası yok. sonrası hep numara...
..."
vaktiyle privatesozlukte yazılmıştı bu son kısım
2 yorum:
O 1 litrelik Coca Cola şişelerini aramayan, onlarla bir anısı olmayan yok sanırım 80'li yıllarda doğanlardan! :) Bulduğum para ile hemen bundan alırdım bir tane, sokakta gizli gizli içerdim. Para artarsa da futbolcu kartları... Hey gidi hey...
mutluluk o zamanları hatırlamakta işte :)
Yorum Gönder